De goede oude tijden… het weerzien met een opmerkelijke dame en fanatastische choreografe.

Afgelopen zomer bracht ik Gala naar een zeilschool in Friesland. Sylvia woont in het noorden en ik bezocht haar.

Een paar jaar geleden had ze contact met me opgenomen en een schilderij van me gekocht. Daarna had ze meerdere malen gedreigd me op te zoeken, maar het bleef bij dreigen. Aangezien 'de berg niet naar Mohammed kwam, ging Mohammed naar de berg.'

We hadden elkaar zo’n 30 jaar niet gezien. Zoals het met sommige mensen gaat, was het alsof we nog een week geleden geborreld hadden. 

Veel wijzer en nuchterder zijn we in die 30 jaar niet geworden, geloof ik. Syl is nog steeds heerlijk gestoord… over mij kan ik niet oordelen.

In die tijd was ik veel bezig met dans als onderwerp. Waarom ik zo gefascineerd door dans was leg ik uit in het tweede deel (ITALIË EN LOSKOMEN VAN SCHILDEREN NAAR DE WAARNEMING, 1980-1986) van de tekst OP ZOEK NAAR EEN STIJL (klik op de titel om naar de tekst te gaan).

Ik heb terug in Nederland tijdens voorstellingen van het Nationaal Ballet in de coulissen mogen schetsen. Van twee van deze schetsen heb ik nog een afbeelding.

Ik zag toen geregeld Francine, een wederzijdse kennis. Ze stelde me aan Sylvia voor. Francine produceerde toneelvoorstellingen en kwam met het idee van een multidiciplinaire voorstelling: een dansvoorstelling met een schilder op het toneel. Titel: 'QUADERNA'.

Zoals wel meer met dansvoorstellingen gebeurt, was het verhaal op verschillende wijzen te lezen. Het handelde over een schilder, zijn omgeving en zijn twijfels.

Aanvankelijk schetste ik tijdens de repetities. Zie een paar ervan hieronder. Pas nadat de choreografieën min of meer rond waren kreeg ik een plaats en rol. 

We waren met vijf. Hany en ik speelden de schilder en er waren drie dames.

Het decor bestond uit opgespannen linnen doeken van ongeveer 3 meter hoog en 1,25 meter breed. Ik had een kist op wielen met potten verf en kwasten. 

Vijf minuten voordat de zaaldeuren open gingen begon ik het linkerdeel van het decor te schilderen (aan rechts was het decor al gedaan; elke nieuwe voorstelling kwamen 2 à 3 nieuwe panelen er aan links bij). Terwijl het publiek ging zitten schilderde ik een oppervlak van ongeveer 3 bij 3 meter in een kwartier vol. Een voor een kwamen de dansers op.

Langzaam veranderde het licht, ik verdween naar de rand van het toneel en Hany nam het verhaal over. Met elk van de dames had hij een duet.

Ik bleef op het toneel aanwezig en nam af en toe deel aan de voorstelling, maar niet als danser.

Halverwege de voorstelling bedekte ik heen en weer rennend het achterpaneel met doeken. Tegen het einde smeerde ik  Hany onder de verf. Dat is te zien op de rechter-onder foto. Als slagroom op de taart eindigden alle dansers besmeurd.

We hadden succes! In totaal hebben we 'QUADERNA' tien keer opgevoerd. De serie in het Vlaams Cultureel Centrum was uitverkocht.

Met min of meer hetzelfde gezelschap, maar zonder mij, heeft Sylvia nog een voorstelling gemaakt en is samen met Hany naar IJsland vertrokken. Ze hebben er grote successen gevierd.

Heb ik een carrière gemist?

Een ding heb ik geleerd: de directheid van een toneelvoorstelling. Je moet op het moment slagen. Het moet lopen, zelfs als er iets fout gaat. Het creëert een heerlijk verslavende spanning. Dit bestaat in schilderen niet. Twee keer ben ik langs de afgrond gelopen. En die voorstellingen waren succesvoller dan de andere.

Toneel is een vluchtig medium. Er zijn geen bewegende beelden van de voorstelling. Blijft de herinnering en het weerzien met Sylvia. Wederom heeft ze gedreigd me op te komen zoeken… deze keer moet het lukken...

Barcelona, oktober 2019.