Spoedig hoop ik Barcelona voor mijn thuisland te verruilen. Na twintig jaar in het buitenland is het tijd om terug te keren. Herinneringen bestormen me.

Ik ga terug naar het jaar 2000, het jaar van mijn aankomst in Spanje.

Het begon goed. Ik had een opdracht voor het Emirates Twin Towers Hotel in Dubai. Vanuit de woestijn had een binnenhuisarchitect me gebeld met het verzoek een serie portretten te schilderen voor het Italiaanse restaurant van het hotel. Een heerlijk niet alledaagse uitdaging. 

Er was een klein misverstand over de maten van de werken. De designer had mijn portretten in een catalogus gezien en de maten genomen van de pagina afbeeldingen. In plaats van vijftien centimeter waren de originelen twee meter vierenveertig hoog. Uiteindelijk vonden we een goede maat voor de doeken: elk vijfenveertig bij vijfendertig centimeter.

In Barcelona toog ik meteen aan het werk. Vijfendertig portretten te maken van vrienden, elk drie maal geportretteerd (behalve een).

Het is me altijd een raadsel gebleven waarom ze niet zesendertig maar vijfendertig schilderijen wilden. Kan het zijn dat het getal zesendertig een heilig getal is in de Arabische cultuur? Wie kan mij helpen?

Waarom ik naar Barcelona ging? De reden was een van de geportretteerden.

De doeken moesten snel af en verdwenen naar Dubai. Helaas heb ik slechts drie kleine foto’s van de werken in het restaurant. Ik ben er zelf nooit geweest.

‘MY METROPOLIS’, DE PORTETTENSERIE.

De binnenhuisarchitect had de ‘My Metropolis’ serie in de catalogus gezien. Ik was die gestart wonend in New York.

Onder de indruk van de wolkenkrabbers bouwde ik mijn eigen ‘reuzen’. Ik stapelde vier maal een in drieën geportretteerde vriend op elkaar. In totaal zijn er zeven ontstaan. Drie ervan in New York, nummer vier kwam af terug in Amsterdam.

My Metropolis 1, 2, 3 and 4

All four: 244 x 546 cm (each 244 x 136,5 cm)

Vijf jaar voor mijn opdracht in Dubai maakte ik nummer vijf voor een familie in Milaan.

F

Familie Civitelli

244 x 136,5 cm

Het meest gedurfde werk was de portrettenserie van de familie Theunissen. De compositie liep van onder naar boven door. De hoogste drie doeken liepen naadloos in de laagste drie door. In de afbeelding zie je drie verschillende ‘versies’ van hetzelfde werk.

Familie Theunissen

366 x 136,5 cm

2003.

Nummer laatst was een opdracht voor de Paushuize van Utrecht. Dat is het representatieve paleis voor de provincie Utrecht. Als de koninginnen op bezoek kwamen sliepen ze er.

‘Vier Nederlandse Koninginnen’ en het werk in het interieur.

244 x 236,5 cm.

2005.

klik op de afbeelding voor meer informatie.

‘MY METROPOLIS’, WEL OF NIET?

Ik begon met de serie in New York; ik omringde me met mijn verre vrienden. Drie maal geportretteerd en daarmee refererend aan het idee van het zelfbeeld, het door de ander gevormde beeld en het gewenste beeld. Wie denken wij te zijn, wat zien de anderen in ons en wat wensen wij dat anderen in ons zien?

Ik gebruik deze wijze van werken nog vaak naast die van een enkel portret. Het ligt aan de portemonnee en de moed van de cliënt.

Slechts een keer heb ik mezelf in drieën geportretteerd en dat is achter een sofa verdwenen!

Alleen een van vier in drie gemaakt portret beschouwde ik een ‘My Metropolis’ werk. Maar een stad heeft niet alleen wolkenkrabbers. Er is ook laagbouw. Zijn eigenlijk niet alle portretten deel van ‘My Metropolis’?

Hier onder toon ik een selectie van portretten gemaakt beginnend in 1994 met de kinderen van vrienden. Ze wonen in wat voor mij het aardse paradijs is. Er zit familie bij maar ook vrienden en vreemden. Onderaan eindig ik met het meest recente in de studio gefotografeerd en mijn laatste zelfportret. Met het klimmen van de jaren is mijn stijl veranderd. Er is geen leven zonder evolutie. Misschien niet altijd in positieve zin. Dat is aan de ander om te beoordelen. Klik op de afbeelding om naar het hoofdstuk ‘PORTRAITS’ op de site te gaan.

Veel plezier en misschien zin om een onderdeel van mijn stad te worden?

Barcelona, oktober 2020