WALTER EN HET TRIPTIEK

Ik leerde Walter kennen in 1987. Hij was een forse, uitbundige Duitser. Hij werkte bij het architectenbureau Gregotti Associati.


Ik ging vaak in Milaan bij het bureau langs. Dat bureau was toen een bruisende plek. Er werkten ongeveer 40 jonge ambitieuze architecten. Ik was er ʻbinnenʼ gekomen via Mauro, een architect met wie ik meermaals samen gewerkt (de kerk in Modena) heb en die veel schilderijen van mij bezit.

Voor ik het bureau betrad moest ik altijd diep ademhalen. Ik werd van alle kanten besprongen met de vraag wat ik de laatste tijd geschilderd had.

Ook Walter toonde een levendige belangstelling in mijn werk. We konden het goed met elkaar vinden.

Toen hij enige tijd later samen met Manolo een eigen bureau in Milaan had, heb ik daar een van die waanzinnige tentoonstellingen gehouden. Men stond bij de opening tot buiten op straat. Er werd om mijn werk gevochten.

Aanvankelijk bleef hij kopen, ook toen hij naar Duitsland verhuisde. 
Maar met de tijd verwaterde het contact. Hij had een druk leven, verhuisde van Keulen naar Berlijn, trouwde, kreeg drie kinderen, scheidde en werd een belangrijk architect.

Een maal per jaar stuurde hij mij een nieuwjaarswens en ik stuurde dan af en toe een aanzicht-kaart van de Sagrada Familia, wetende dat dat niet bepaald zijn smaak was.


Een paar jaar geleden kregen we weer meer contact via het toen nieuwe medium Facebook.

We zeiden voortdurend, dat we elkaar weer eens moesten zien. Van mijn kant was dat meer wens dan een realistisch plan. Dat kwam door de precaire toestand waarin ik mij bevond vanwege mijn toen vers geklapte huwelijk en natuurlijk het eeuwige gebrek aan geld.

Walter kocht weer een paar doeken, we hieven het glas via het beeldscherm en in 2012 wilde hij een portret van me.

Ik zocht hem in Berlijn op en hij zorgde ervoor dat ik straal verliefd op de stad werd. Het was een weekeinde als vanouds en hij was meer dan gul. De oude vertrouwde Walter... Ik moest vaker komen en zag mogelijkheden om via hem een ingang in de kopers-wereld aldaar te krijgen. Ook leerde ik een van zijn zoons kennen met wie ik af en toe contact heb.

Ik ging thuis aan het werk en stuurde het portret in mei 2012 op. Van veel kanten kwam er lof op de gelijkende portretten. Ook hij was er zeer over te spreken.

In juli van dat zelfde jaar overleed hij… Op vakantie in Italië werd hij niet goed en twee weken later was het voorbij.
 Tijdens mijn bezoek had hij een hardnekkige verkoudheid, waar hij wat aan wilde laten doen. Dat was dus de aankondiging van een hersentumor.


Weg mijn kans in Berlijn voet aan de grond te krijgen. Maar veel erger, weg Walter, een kleurrijk en waardevol mens. Niemand die me meer 'suikerklontje' zou noemen. Weg Walter met een knalrode Saab raggend door Keulen. Weg de gezamenlijk gezongen dronken-mans liederen.

Ik heb er vaak over nagedacht. Hij had drie kinderen en heeft me in februari 2012 om een triptiek gevraagd.

Ik voel me vereerd.

Barcelona, juli 2016.

Voor het portret, klik op: Walter.