Home
BERT VAN ZELM
 
Back to writings

DE MOMPELENDE ORKA

Afgelopen week bracht ik Gala na de gebruikelijke zomerse onderbreking van drie maanden naar school (in Spanje weet men al heel lang dat je op school niets wijzer wordt over wat dan ook en dat je je wel realiseren moet wie je ouders zijn).

 

We hebben onze routines. Deze ochtend pakte ik een stokoude van stal.

‘Heb ik je ooit gezegd…’, waarop Gala dan met een vermoeid gezicht ‘ja, pap…’ behoort te zeggen. Vervolgens vraag ik wat dat is en zij antwoordt, dat ik haar zeggen zal hoeveel ik van haar hou.

Ik kwam die ochtend met een vervolg. Ik sprak het bezorgde vermoeden uit, dat ik haar dat voor de rest van mijn nog lange, lange leven zou kunnen blijven vragen, hopend op nog een vermoeide blik.

Helaas.

Ze stelde het erg op prijs. Zelfs sprak ze de hoop uit, bij een bezoek aan mijn graf een holle stem vanuit de kiezels haar de vraag te horen stellen.

Ik bracht daar tegenin, dat het mijn wens is, noch begraven, noch gecremeerd te worden. Ik wil (keurig in mootjes gehakt en vers in het koelvak bewaard) aan de haaien worden gevoerd. Alles keert weer, niets mag verloren en haaien zijn prachtige beesten.

Gala werd enthousiast. Een bezoek aan het aquarium is leuker dan aan het graf. Daar zou een haai met zijn buik vol van mij naar de oppervlakte komen, om haar hetzelfde te vragen.

Het idee ontwikkelde zich. Ze kon me in een kom op wieltjes mee uit wandelen nemen, me vasthoudend bij de vin.

Ik dacht aan Damien Hirst * met zijn opgezette haaien… Gala zou roem en rijkdom vergaren. Mijn holle haaienstem zou in veel tv shows (zowel natuurseries als kunstprogramma’s) klinken.

 

En ik dacht aan de al bijna weer in de vergetelheid geraakte 'kunstenares', die haar kat de nek om zou hebben gedraaid (in werkelijkheid had ze daar het lef niet toe, naar het schijnt) om van de vacht een tasje te maken. En ik zag mogelijkheden tot een verbeterde versie van haar handtasje.

Waarom heeft Tinkebell * niet het gekrijs van haar lieveling tijdens het kelen opgenomen? Tasje is kat. Je ritst het open en je hoort het beestje in doodsnood. Alsof je elke keer weer het vel van het spartelende katje rukt...

 

Ik heb haar ook ooit willen opperen hetzelfde met een depressief vriendje te doen. Je rijkt de helpende hand aan de vakzuster in nood, geeft het idee een vervolg. Dit alles met ook een troostende bijgedachte.

 

Kunstenaars voelen zich vaak eenzaam en onbegrepen. Maar met een mooie zelf gefabriceerde rugzak hoeft dat niet meer. Stel, je bent alleen op reis en je loopt langs een ravijn, je opent de rugzak gemaakt van het vel van je ex voor een sneedje brood met hagelslag en hoort zijn doodskreet weerkaatsen tegen de rotsen.

 

Maar het belangrijkst is natuurlijk de boodschap van een kunstwerk.

Een schreeuwende rugzak kan een in werkelijke materie omgezette verbeelding van een diep filosofische gedachte over de wedergeboorte zijn ('ik ben op de wereld teuggekeerd als een rugzak').

 

Het toont dat niets verloren gaat. Niet alleen het dode lichaam is stof voor planten en ander; hetzelfde is met de dode ziel aan de hand. Al jaren meen ik in het lied van een merel mijn oma te horen zeggen dat er thee met een mergpijpje is, hoor ik in het geblaf van een hond een halve miauw-vraag van lang mijn geleden overleden kat de deur voor haar te openen…

 

 

Terug naar mijn lieve dochter.

Gala’s voorkeur ging vervolgens naar een walvis uit. Dat gaf een heel grote vader, maar uiteindelijk maakten we het af op een orka.

We kregen er zin in, hoewel het een eind reizen met de tupperware * bakjes gevuld met schedel, been en kont in zal houden. Edoch, orka's zijn pas echt schitterende beesten. Beter een orka dan een rugzak.

 

Toen schoot mij de orka show in Amerika te binnen, eindigend met een oppasser die door de hongerige, niet geheel correct afgerichte orka als lunch opgepeuzeld werd.

Dat moet een indrukwekkend gezicht zijn geweest, het bassin dat langzaam zuurstok roze kleurde.

 

Gala moet oppassen...

 

Zo bestaat er wel de hoop op een snelle hereniging van vader en dochter na dit leven.

Een in zichzelf mompelende orka…

 

Barcelona, 2016.

 

*: Als u op de grijze woorden klikt, verschijnt er uitleg van de betreffende mensen en produkten in een nieuw venster.

 

 

Back to writings