Gala, mijn dochter, is 10 jaar. Het is dus ruim 10 jaar geleden, dat we er achter kwamen dat Rosa zwanger was. Dat gebeurde in Amsterdam in het huis van Paul.

Ik zal Paul in 1987 hebben ontmoet. Hij had het interieur van het huis van Simone en Rinse ontworpen. In die tijd woonden die aan de Weesperzijde dichtbij de IJsbreker, het moderne muziekcentrum, waarvan het interieur ook door Paul ontworpen was.

Ik kwam hem op een feest tegen en we raakten bevriend.

Sommigen zeiden dat hij een ingewikkelde gebruiksaanwijzing had, maar ik kon het uitstekend met hem vinden. Hij kon een uitgesproken mening hebben, dat kan ik ook, maar alles bleef altijd bespreekbaar. Soms kom je vooruit door kleur te bekennen (met het mes op tafel) en kleur bekende hij zeker. Ook voor zichzelf was hij streng.

Bovendien was hij een hopeloze romanticus. We konden tranen met tuiten huilen bij Italiaanse muziek.

Ik heb interesse in architectuur en hij stelde mijn oordeel op prijs. God mag weten waarom.

Hij legde zich voornamelijk toe op het bouwen van villa’s, waarvan ik er meerdere in aanbouw heb bezocht.

We hadden het ook over mijn werk.

In 1999 verhuisde ik naar Barcelona en hij kwam geregeld op bezoek. Als ik in Amsterdam moest zijn, logeerde ik bij hem.

In de zomer van 2005 besloten we tot een huis ruil. Eerst waren we een paar dagen met elkaar in Amsterdam en het viel Rosa op, dat hij mij constant duidelijk maakte wat hij voor mij voelde. Ik zag niets speciaals, hij was dezelfde fantastische vriend als altijd. Een voorteken?

Hij vertrok naar Garraf, naar ons huis aan het strand en wij ontdekten de  aanwezigheid van het nieuwe leven in zijn huis.

Op weg terug kwamen we elkaar op Schiphol nog tegen en om de een of andere manier kwam het er niet van hem dat nieuws te vertellen.

We zullen een week thuis zijn geweest, toen een gezamenlijke vriend me opbelde met het bericht van zijn plotselinge overlijden.

Hij was met een assistent op weg naar een door hem recent ontworpen restaurant om te vieren, dat hij de opdracht voor het muziekcentrum MuzyQ binnen gehaald had. Na het nemen van een brug met de fiets zeeg hij ineen. Er was niets aan te doen, zijn hart was in een te slechte staat.

Totale verbijstering.

Ik ben naar zijn begrafenis in Amsterdam gegaan. Ik heb de dagen dat ik daar was, verdwaasd in zijn mooie appartement gelogeerd. Het was te leeg.

Na de begrafenis heb ik een groot ‘cadeau’ van hem gekregen.

Het was zijn gewoonte om zijn vrienden apart te zien. Ik had Jan in al die jaren maar twee maal ontmoet. En Jan was zijn beste vriend.

Rosa en ik hadden besloten, dat Paul de peetvader van Gala worden moest. Het is er op uitgedraaid dat hij haar beschermengel geworden is. Tot nu toe heeft hij zich heel goed van zijn taak gekweten.

Maar Gala moest nog een Nederlands anker. Dat is Jan geworden. Ik heb Jan van Paul geërfd. Met Jan heb ik een intensief contact.

Wat mij erg spijt, is dat het ons niet gelukt is, een boek uit te geven met al het moois dat Paul ontworpen heeft.

Deze tekst kan hem misschien nog een beetje eer aandoen. Dankzij hem ben ik erg van beton gaan houden.

Helaas is het niet mogelijk de schoonheid van zijn ruimtes van platte afbeeldingen af te lezen. En hij was erg sterk in het creëren van prachtige ruimtes.

Een herinnering aan Paul is hem schetsend op de bank voor de tv, terwijl we over ik weet niet wat praten.

Ik mis hem.

Barcelona, 2016.

Klik op de afbeelding om de video te zien met werken van Paul.