Op een mooie na-zomerdag liepen Rosa en ik over de Passeig de Lluis Companys en hoorden een zacht roepen. Het geluid kwam uit een van de platanen en toen we naar boven keken, zagen we een heel klein meisje (niet groter dan een kinderhand) met een veter aan een tak hangen. Ze was groen met gele stippen en had een lange neus.

Ze riep: ‘pluk mij, pluk mij!’. Ik wilde doorlopen maar Rosa vond het zielig. ‘Als het straks herfst is, valt ze uit de boom en dan kan ze dood vallen!’ Dus klom ze op mijn schouders en maakte het wichtje van de veter los. Toen het in haar armen lag, merken we dat het erg stonk. Dat kon ze zelf misschien niet ruiken, haar neus was erg lang en de neusgaten zaten aan het einde.

Ze was een brutaaltje. Ze klom meteen in mijn  borstzak en zei: ‘ziezo, nu heb ik ouders’. Wij hadden niets in te brengen. Ze begon verschrikkelijk hard te schreeuwen, toen we over een weeshuis begonnen, om maar niet te spreken van wat ze deed toen we het over een dierenasiel hadden.

Dus zat er niets anders op dan haar te houden. Na een tijdje was ik aan de stank gewend. Maar als ze een daverende scheet in mijn borstzak liet en er vervolgens een natte bruine streep langs mijn borst naar beneden liep, had ik het moeilijk.

Maar het moet gezegd, het was verder een lief kind.

Op straat, op de markt en in huis stootte ze constant haar lange neus. Ze prikte er van alles aan, dat was vaak een probleem op de markt. Dan weer had ze een aardbei aan haar neus, dan weer een citroen.

Ze at enorm veel. Dit had tot gevolg dat haar neus groeide en groeide. Haar lichaam bleef klein.

Tot op een dag, het moet tijdens het tweede jaar zijn gebeurd.

We dronken thee en opeens viel haar neus in het kopje. Dit had enorme gevolgen. In de volgende tien minuten groeide ze tot drie maal haar grootte, ze spatte uit haar kleren en kreeg een heerlijke baby geur en een prachtige baby kleur.

We hadden nog steeds geen definitieve naam voor haar. Op maandag heette ze 'Trijntje', op dinsdag 'Treeplank', op woensdag 'Lenin', op donderdag 'Karrevracht', op vrijdag 'Is Het Zover', op zaterdag 'Ha, Het Is Weekend' en op zondag was ze 'Vrij Van Naam'.

We besloten dat het niet langer meer kon. Ze was nu een echt kind, ons kind en dus moesten we haar een naam geven.

In die zelfde periode moest ik in smoking naar een gala diner. Ik had een vlinderdas, maar kon die niet strikken. Aangezien ons kind watervlug was en kleine frummel vingers had, vroeg ik haar mijn das te strikken.

Ze maakte er allerlei fantastische creaties van. Maar niet de juiste. Ik zei de hele tijd: ‘nee, een gala strik, een gala strik, gala, alsjeblieft!’

Toen ze de strik eenmaal op de juiste manier maakte, maakte ze een rondedansje en riep luid: ‘gala, gala, gala’.

Vandaar dat we haar Gala genoemd hebben.

Ze staat inmiddels op het punt in puberen uit te barsten. Dus ontkent ze alles wat ik vertel. Maar weet, dat dit de waarheid is, de hele waarheid over hoe we deze prachtdochter gevonden hebben.

Barcelona, Juni 2017.